طبق اصل بی کفایتی پیتر، افراد در سطوح سازمانی تا حدی بالا می روند که به درجه بی کفایتی می رسند. این پدیده ناشی از کم بودن مهارتهای فنی نیست بلکه ناشی از کمبود مهارتهای دیگر مورد نیاز افراد شامل مهارت انسانی و ادارکی می باشد. حال پرسش اینست که این مهارتها ذاتی هستند یا اکتسابی؟

شوربختانه این مهارتها را که اصطلاحا "مهارتهای نرم" نامیده می شوند، در مدرسه و دانشگاه به ما یاد نداده اند و در خانواده و جامعه هم نمی توانیم آنرا از طریق یادگیری اجتماعی بیاموزیم. در حوزه مدیریت، سازمانها را به جدیدترین روشها و الگوها مجهز کرده ایم اما خلا اصلی در توسعه شخصی و سازمانی، نه بعد "روش" بلکه بعد "منش" است.

منش (مهارتهاي نرم شخصي)، مهارت هاي شناختي، ارتباطي، روانشناختي، رفتاري و مديريتي و مهارت هاي زندگي مورد نياز هر فرد در زندگی شخصی و سازمانی است.

خبر خوب اینست که مهارتهای نرم قابل ایجاد و ارتقا هستند. جک ما (بنیانگذار علی بابا) در یک سخنرانی اذعان می کند که بیشتر کارها را در آینده نزدیک ماشین ها بهتر از ما انجام خواهند داد و ما باید به فرزندانمان مهارتهای نرم را بیاموزیم. بنابراین ساختن آينده در گرو كسب مهارت های نرم شخصی (منش) است.

🌀کانال منش
@DrRaftari